Audiaire Zone - syntezator wirtualny

Jego pomysłodawcą a jednocześnie założycielem firmy Audiaire jest Sharooz Raoofi, znany brytyjski producent, twórca oficyny Sample Magic, wydawca Attack Magazine, właściciel najeżonego klasycznymi syntezatorami studia Principle Pleasure w Los Angeles – jednym słowem, właściwy człowiek na właściwym miejscu. Sharooz zarządza całym projektem, który od strony technicznej realizowany jest przez firmy Moditone (twórców wirtualnej stacji roboczej Wire do realizacji projektów audiowizualnych) oraz Sinevibes (mającej na swoim koncie kilkadziesiąt wtyczek, w tym syntezator Torsion czy takie efekty jak Corrosion, Eternal, bezpłatny Atom i wiele innych).

Zone to pierwszy produkt Audiaire i od razu widać, że firma chce pójść nieco inną drogą niż reszta branży. Pierwsza rzecz to fakt zabezpieczenia instrumentu kontem iLok, co przydaje syntezatorowi Zone posmaku ekskluzywności. Kolejny element to możliwość aktywacji oddzielnego sekwencera dla każdego parametru instrumentu.

Struktura Audiaire Zone

Źródłami sygnału są dwa oscylatory wavetable oferujące ponad 150 różnego typu próbek, pozwalając na import własnych, które wcześniej należy umieścić we właściwym folderze na dysku. Powinien to być odpowiednio wyedytowany plik mono zawierający pojedynczy cykl przebiegu, zatem nie poszalejemy z bardziej złożonymi dźwiękami. Rozkład próbki w tablicy dokonuje się automatycznie i nie mamy żadnej możliwości jego edycji, jak ma to miejsce np. w Serum czy Massive. Wobec wywołanej dla oscylatora próbki możemy aplikować zmianę kształtu Shape (czyli pewną formę wavetable) oraz Amount, który działa po włączeniu funkcji Sync. Oddziałuje on na przesunięcie fazowe próbki względem wirtualnego oscylatora master. Przy dwóch pracujących oscylatorach warto w obu aktywować Sync, a kontrolkami Amount dobrać przesunięcie ich przebiegów względem siebie.

Celem modulacji dla poszczególnych linijek sekwencera krokowego może być niemal każdy parametr dostępny w syntezatorze.

Intrygującą funkcją jest modulacja Osc 1 przez Osc 2, z uwzględnieniem dwunastu algorytmów (w tym także FM, AM, pierścieniowej i całej gamy bazujących na zniekształceniu fazowym) oraz jej głębokości. Nie zawsze efekty jej działania są spektakularne, ale niekiedy bywają co najmniej intrygujące.
Do sygnału z obu oscylatorów możemy dodać szum lub dźwięk suboscylatora (5 fal do wyboru) luźno związanego z częstotliwością Osc 1. Filtr oferuje nam 12 trybów, w tym szereg klasycznych oraz takie ciekawostki jak Sallen-Key czy phaser. Cztery połączone szeregowo efekty mają identyczną funkcjonalność, a w każdym z nich jest do wyboru 20 algorytmów, nieprzesadnie rozbudowanych pod względem możliwości edycji. Tor sygnałowy kończy 4-elementowa obwiednia i 3-pasmowy korektor. Trybu unisono pozwala aktywować do siedmiu głosów rozstawianych w panoramie suwakiem Spread. Możemy grać w trybie Mono, Legato lub z maksymalnie 18-głosową polifonią, korzystając z trzech typów precyzji pracy – Eco, Normal lub Extreme. Zarówno wśród efektów jak i na sumie zdecydowanie zabrakło limitera.

Sekwencer parametrów w Audiaire Zone

Oprócz trzech obwiedni ADSR, mamy dwa dość funkcjonalne LFO pracujące do 100 Hz, z przesunięciem fazy (ale bez opóźnienia) i ciekawą funkcją Chaos, wprowadzającą regulowany element przypadkowości. Ogólnie mamy osiem slotów modulacji z typowymi źródłami i celami w torze syntezy.

Jednak głównym elementem decydującym o charakterze Zone jest modulacja realizowana przez sekwencery w głównym oknie. Wystarczy chwycić nazwę dowolnej kontrolki w instrumencie i przeciągnąć do okna sekwencerów, by instrument gwałtownie ożył. Przebiegi kreślimy kursorem i przeciągając linię z prawym klawiszem myszy. Możemy skorzystać z bogatej kolekcji presetów lub zdać się na ustawienia przypadkowe. Pozycjonowaniu podlega punkt początku i końca sekwencji oraz mnożnik ustawionego podziału. Odnosi się do każdej sekwencji niezależnie, zatem każdy parametr może być poddawany sekwencyjnym zmianom w sposób dowolny.

Oprócz linijek sekwencera dla parametrów mamy także oddzielny sekwencer dla dźwięków, pozwalający na programowanie pochodów melodyczno-rytmicznych.

Globalnie dla wszystkich sekwencji definiujemy długość kroków, wybieramy synchronizację z tempem projektu lub niezależną, aktywujemy wyzwalanie sekwencji z początkiem nuty lub w zapętleniu, regulując też Swing oraz przypadkowości wartości kolejnych kroków. Do jednej linijki można przypisać tylko jeden parametr, ale sekwencje można powielać. Zone oferuje także osiem kontrolek makro, które można przypisać dla wielu funkcji jednocześnie, a ponadto każde makro poddać sterowaniu za pomocą oddzielnej linijki sekwencera. Przypisanie kontrolki do sekwencera automatycznie wyłącza możliwość jej ręcznej regulacji, choć opcja zastosowania do niej dodatkowej modulacji np. z poziomu LFO czy obwiedni, w dalszym ciągu funkcjonuje. Jest to o tyle istotne, że sekwencje działają bez regulacji bramkowania czy łączenia kroków, a płynność zmian uzyskamy tylko programując kroki z narzędziem linii (prawy klawisz myszy). Globalnie można wskazać te kroki, które mają być „puste”, choć w takim „okienku” wartość parametru będzie odpowiadać nominalnemu ustawieniu kontrolki, bez względu na jej aktualną pozycję.

Zobacz także test wideo:

Technics EAH-A800 - bezprzewodowe słuchawki z redukcją szumów

Wszystkim osobom dorastającym w latach 70. i 80. minionego wieku należąca do Panasonica marka Technics nieodmiennie kojarzy się z gramofonami oraz doskonałym sprzętem hi-fi.

Wszystko to prezentuje się niezwykle atrakcyjnie, choć w całej funkcjonalności brakło pewnego wykończenia, które objawiłoby się np. w większej swobodzie programowania sekwencji, choćby z uwzględnieniem połączeń między krokami czy regulacji bramkowania. Należy wspomnieć, że sekwencje w instrumencie nie odnoszą się wyłącznie do parametrów. W trybie Note mamy bowiem trzy linijki sekwencera dla nut, w którym możemy programować ich wysokość, velocity i bramkowanie.

Podsumowanie