The Chemical Brothers - Born In The Echoes

Ta gorzka recenzja nie dziwi, bo od blisko dwóch dekad angielski duet tworzy muzykę, która ucieka od oczywistych brzmień, nieustannie balansując na pograniczu stadionowych hitów i ciężkostrawnej psychodelli. „Staramy się tworzyć rzeczy, które są trochę nie na miejscu, brzmią ‘niewłaściwie’, ale jednocześnie dobrze” - podsumowuje filozofię zespołu Rowlands. Born In the Echoes to esencja brzmienia chemicznych braci. Znajdziecie tu wszystkie elementy ich charakterystycznego stylu - od niekończących się, hipnotycznych delayów wciągających słuchacza w sam środek szaleńczego techno (początek Sometimes I Feel So Deserted), przez abstrakcyjne syntezatorowe riffy, łączące eksperymentalne brzmienia z popową przystępnością, po potężnie brzmiące breakbeaty (I’ll See You There, Born In The Echoes). Sekret tych ostatnich tkwi we właściwie zastosowanej kompresji (często wielostopniowej), sporej dawce saturacji oraz w umiejętnie dodanym pogłosie. Przeprowadźcie eksperyment - zamiast zwyczajowo wysyłać bębny na szynę powrotu z zaaplikowanym pogłosem, załóżcie go nietypowo w trybie insert, bezpośrednio na ścieżce bębnów, ale przed kompresją. Wybierzcie algorytm o średnim wybrzmieniu, ustawcie gałkę Dry/Wet w okoliach 20-30%, tak żeby tylko odrobina reverbu zrosiła sygnał, a następnie zmiażdżcie całość dobrym, agresywnym kompresorem. Jeśli nie posiadacie czegoś w rodzaju sprzętowego UA 1176 albo dbx 160A, możecie śmiało sięgnąć po rewelacyjny MJUC firmy Klanghelm, który miał niedawno premierę, albo po sprawdzone klasyki - Superchargera firmy NI, albo FET Compressor (Softube).

Drugą rzeczą którą możecie zrobić żeby uatrakcyjnić swoje brzmienia i spowodować, że nabiorą tego charakterystycznego ziarna znanego z nagrań Chemicalsów, to wyciągnąć wszystkie zakurzone kostki gitarowe, których nie używacie od lat. Nie jest tajemnicą, że Ed i Tom uwielbiają przestery gitarowe firmy Boss i praktycznie wszystko co wyprodukowała firma Electro Harmonix. Do zdecydowanych faworytów trzeba też zaliczyć Filterbank firmy Sherman, którego Anglicy używają na najróżniejszych źródłach - od syntezatorów, po bity, bas, a nawet wokale. Born In The Echoes zachwyca swoją surowością. Podoba mi się ta oszczędność, idąca na przekór obecnym trendom bogatego EDM-u, bo mimo hektolitrów pogłosów i delayów, zdecydowana większość kompozycji na nowym albumie Toma i Eda oparta jest na bardzo skromnych aranżacjach. Za to brzmienia, które się ostały, zostały podkręcone do granic możliwości. Posłuchajcie tylko tego drapieżnego basu w Sometimes I Feel So Deserted (brzmi jak filtr Korga MS-20 albo Borg firmy Malekko). Warto też zwrócić uwagę na wokal potraktowany ekstremalnie efektem typu bit reduction, dodającym mu sporo charakteru świetnie grającego z równie agresywnymi syntezatorami wchodzącymi w kolejnej części. Najlepsze są jednak te wszystkie drobne smaczki i pozornie nieistotnie dźwięki, sprawiające, że całość nie brzmi banalnie, mimo prostej budowy. To są właśnie te „niewłaściwe dźwięki”, o których wspominał w wywiadzie dla Guardiana Rowlands. O ile uboższy byłby singlowy Go, gdyby nie te wszystkie laserowe bleepy (znowu kłania się MS-20), syntezatorowe wyładowania elektryczne (jeden z ulubionych modularów duetu - Serge oraz vintage’owy EML, którego możecie też znać z nagrań Aphex Twina i Devo) oraz kwaśne arpeggia FM (Chemicalsi nie raz wspominali w wywiadach o swojej słabości do wtyczkowego syntezatora FM8).

Weterani klubowego grania zapowiadają, że w ciągu najbliższych lat zamierzają poświęcić się solowym karierom i krążą nawet plotki o zawieszeniu działalności duetu. Jeśli to miałby być ich ostatni album, to zejdą ze sceny niepokonani, bo Born In The Echoes już teraz można uznać za klasyka wysokooktanowego techno.