Vox Continental

Vox Continental powstał w dwóch wersjach: 61-klawiszowej oraz w 73-klawiszowej. Liczba klawiszy i ciężar (7,2 kg vs. 8,4 kg) to jedyne różnice pomiędzy tymi modelami. Oba zostały wyposażone w nową klawiaturę typu waterfall, która w oryginalnych organach Vox była negatywem (dłuższe były czarne, a krótsze białe).

Nowy Vox to przede wszystkim prosty i intuicyjny interfejs dostosowany do potrzeb scenicznych, dobry silnik brzmieniowy oferujący nie tylko na brzmienia organów, i sekcja efektów. Polifonia różni się w zależności od typu brzmienia, mieszcząc w zakresie od 36 do 240 głosów. Finalną barwę możemy kształtować za pomocą 9-pasmowej korekcji graficznej, prostego kompresora i efektu nasycenia wprowadzanego przez „lampę scaloną” typu Nutube. Zamiast drawbarów zastosowano dotykowy panel, który daje dostęp także do innych funkcji.

Instrument prezentuje się okazale, a całość wykonana jest w sposób solidny, przemyślany i czytelny. To pozwala sądzić, że konstrukcja ta, przeznaczona w większości na scenę, pozwoli na długie i bezawaryjne użytkowanie. W zestawie znajduje się pedał głośności oraz charakterystyczny statyw ST-Continental. To metalowo-plastikowa konstrukcja pozwalająca na grę zarówno na siedząco, jak i stojąco z dowolnym pochyleniem instrumentu (do tyłu lub do przodu). Statyw jest uniwersalny, pozwalając na zamontowanie zarówno mniejszego, jak i większego modelu Continentala. Minusem ST-Continental jest jego wielkość i duża liczba elementów, z których się składa.

Panel sterowania

W sekcji Master Control umieszczono regulator poziomu głośności na wyjściu liniowym i słuchawkowym, przyciski aktywujące nasycenie i kompresję, wraz z regulatorami ich poziomu, oraz przyciski zmiany oktaw/transpozycji. Reszta panelu jest wyraźnie podzielona na sekcję obsługi brzmienia organowego i trzy tożsame funkcjonalnie grupy do obsługi brzmień E.Piano, Piano i Key/Layer. Sekcja Control obejmuje przełączanie typów brzmień, wybór Scen (łącznie szesnastu – po cztery w czterech bankach) oraz przyciski funkcyjne Exit i Write.

Zobacz także test wideo:

Technics EAH-A800 - bezprzewodowe słuchawki z redukcją szumów

Wszystkim osobom dorastającym w latach 70. i 80. minionego wieku należąca do Panasonica marka Technics nieodmiennie kojarzy się z gramofonami oraz doskonałym sprzętem hi-fi.

Instrument dostępny jest w dwóch wersjach, z 61- i 73-klawiszowym manuałem. Obie są tożsame funkcjonalnie, różniąc się jedynie gabarytami i wagą.

Dziewięć dotykowych i podświetlanych suwaków pełni różne funkcje w zależności od wybranego trybu ich pracy, dając dostęp do regulacji parametrów brzmienia. Tryb ten zmieniamy sekwencyjnie przyciskiem obok, wybierając Organ, Key/Layer lub EQ (wspomniany korektor graficzny).

Wszystkie cztery sekcje brzmieniowe mają ten sam zestaw manipulatorów, z regulacją poziomu, przyciskami Variation i przyciskiem zmiany charakteru brzmienia. Przyciskom Variation towarzyszy wyświetlacz LED, w przypadku brzmień Organ i Key/Layer dwucyfrowy i jednocyfrowy dla brzmień E.Piano i Piano. Ponadto sekcja organowa ma przyciski podziału klawiatury (Upper/Lower i Split) oraz przyciski aktywujące typowo organowe efekty: perkusyjny, wibrato/chorus i głośnik typu Leslie.

Każde z trzech brzmień organowych oparte jest na innym silniku, oferując brzmienia CX-3 (Hammond), Vox lub Compact (Farfisa). W sekcji E.Piano mamy barwy Tine (Rhodes), Reed (Wurlitzer) oraz FM (DX-7), zaś w sekcji Piano znajdziemy brzmienia Grand (fortepian), Upright (pianino) oraz E.Grand (fortepian elektryczny). Jak sugeruje producent, do brzmień Grand i Upright wykorzystano niezapętlone sample stereofoniczne. Grupa brzmień Key/Layer pozwala na wybór brzmień opartych na próbkach, podzielonych na kategorie Key, Brass, Strings, Lead, Synth oraz Other. Możemy tam znaleźć takie instrumenty jak klawinet, klawesyn, organy kościelne, akordeon, dęte drewniane i blaszane, smyczki akustyczne i syntezatorowe, leady, synthy, pady, instrumenty perkusyjne czy gitary. Zdecydowana większość tych presetów jest dobrej jakości i pozwala na szerokie zastosowanie podczas gry.

Umiejscowiona skrajnie z prawej strony grupa manipulatorów Effect daje dostęp do czterech procesorów jednocześnie. Pierwszym jest jeden z grupy Chorus, Phaser, Flanger, Comp, Drive lub Wah. Pozostałe trzy to Delay, Reverb i EQ. Każdy aktywujemy dedykowanym przyciskiem, a jego poziom w miksie regulujemy potencjometrem (co w sposób oczywisty nie dotyczy efektu EQ). W połączeniu z innymi przyciskami potencjometry umożliwiają też wybór trybu efektu. Przyciskiem Tap Tempo nabijamy rytm dla efektów zorientowanych rytmicznie.

Złącza

Panel przyłączeń instrumentu prezentuje się bardzo okazale. Patrząc od prawej znajdziemy podświetlane logo producenta, gniazdo do podłączenia zasilacza, przycisk Power, wyjście słuchawkowe, wyjścia XLR z odłączaniem masy oraz te same w formacie TRS 6,3 mm. Z obu typów wyjść liniowych można korzystać jednocześnie. Do podłączenia kontrolerów służą gniazda Damper, Rotor Speed oraz Control. Z tym ostatnim współpracuje dołączony do instrumentu pedał ekspresji V861. Cyfrową komunikację ze światem zewnętrznym zapewniają porty MIDI DIN-5 (In i Out) oraz USB A i USB B. Jeden służy do współpracy z nośnikiem pamięci, a drugi do podłączenia komputera, w którym instrument widziany jest jako urządzenie MIDI.

Na sceniczne przeznaczenie instrumentu wskazuje m.in. dostępność dwóch par wyjść: w formatach XLR, z odłączaniem masy, oraz TRS 6,3 mm.

Klawiatura

Cyfrowe organy wyposażono w nowy manuał typu waterfall, zbudowany w oparciu o 14-centymetrowe białe klawisze i 9-centymetrowe czarne. Mechanika klawiatury w pełni pozwala na wykorzystywanie barw oferowanych przez instrument, zarówno w przypadku organów jak i pianin. Powierzchnia białych klawiszy jest lekko błyszcząca, a czarnych nieco matowa. Poszczególne klawisze dobrze i równo reagują na siłę nacisku, są właściwie osadzone w obudowie instrumentu i powracają do pierwotnego stanu nawet po ich celowym odkształceniu na boki. Sam mechanizm jest stosunkowo głośny, ale to w zasadzie jedyna rzecz przeszkadzająca mi podczas testów. Klawiatura oferuje funkcję Dynamics, która pozwala ustawić jej czułość zgodnie z własnymi preferencjami.

Brzmienie

Pod względem brzmieniowym zdecydowanie najlepiej prezentują się barwy organów tranzystorowych. Dźwięk jest naturalny, ale i surowy, co wymaga nieco czasu, aby się do niego przyzwyczaić. Prezentuje się doskonale w każdym rejestrze, co pozwala na doskonałe wkomponowanie w zespołowy miks zarówno na scenie, jak i w studiu. Organom CX-3 oraz Farfisie przydałoby się więcej precyzji, ale można spróbować podrasować ich dźwięk za pomocą nasycenia z użyciem lampy Nutube (zachęcam do wyrobienia sobie własnej opinii na ten temat po wysłuchaniu prezentacji audio zamieszczonej na DVD i online).

Brzmienia z grupy E.Piano są modelowane w sposób bardzo poprawny, a najbardziej podobają mi się niektóre rhodesy oraz pianina FM. W wurlitzerach niekiedy brakuje specyficznego ciepła i drapieżności niektórych rejestrów, ale dzięki słyszalności odgłosów pracy mechaniki ogólne wrażenie jest bardzo dobre.

Brzmienia Piano mają nieprzesadnie duży zakres dynamiki, czego powodem jest głównie charakter klawiatury. Nie ma tu otwartości w brzmieniu tak ważnej z uwagi na grę solową, ale barwa ta bez problemu mieści się w zespołowym miksie. Poza tym ponad 10 GB brzmień Key/Layer daje bardzo ciekawe możliwości łączenia dźwięków i tworzenia interesujących struktur brzmieniowych.

Podsumowanie