Timax - Systemy immersyjne w muzeach i przestrzeniach Experience Center
Przestrzeń muzealna ulega znaczącym zmianom. Dzisiaj wystawiane eksponaty, choć prezentowane w znakomity sposób, w pięknych wnętrzach o starannym wystroju, w ekskluzywnych gablotach i z odpowiednim oświetleniem, nie zawsze wystarczają do opowiedzenia pełnej historii. Odwiedzający muzea oczekują bardziej angażujących doświadczeń, chcą przeżywać, a nie tylko oglądać, słuchać i na własną rękę zgłębiać wiedzę.
Dlatego kuratorzy wystaw coraz częściej sięgają po nowoczesne środki techniczne, które umożliwiają zanurzenie zwiedzających w tematyce której poświęcone jest muzeum. W tej roli doskonale sprawdzają się interaktywne monitory, duże i przykuwające uwagę ekrany LED, projekcje 360 stopni czy zaawansowane projekcje mappingowe 3D.
Trudno jednak mówić o pełnej immersji bez odpowiednich doznań dźwiękowych, efektów, muzyki czy wielowarstwowej narracji. W przestrzeniach experience center, w których już sama nazwa sugeruje wielozmysłowe doświadczenia, immersyjny dźwięk odgrywa kluczową rolę. Postanowiliśmy przyjrzeć się, jak zmienia się przestrzeń muzeów, jakie są wymagania przestrzeni experience center i jak na te wszystkie potrzeby potrafią odpowiedzieć dostępne dzisiaj rozwiązania technologiczne?
Żyjemy w świecie w którym codziennie doświadczamy wielu różnych bodźców, zarówno wizualnych jak i dźwiękowych, na każdym kroku i o każdej porze. Co za tym idzie? Na wiele z nich automatycznie się uodparniamy, budując wokół siebie rodzaj bańki ochronnej. Dlatego m.in. kuratorzy wystaw muzealnych i twórcy tzw. experience center poszukują coraz to nowszych środków wyrazu i innowacyjnych form, które pozwolą przekazywać nawet najbardziej złożone koncepcje w bardziej przystępny i atrakcyjny sposób.
W dzisiejszych czasach przestrzeń muzealna musi wejść w interakcję ze zwiedzającymi. Nie może tylko dostarczać jedynie suchych faktów, ale powinna zachęcać do aktywnego uczestnictwa. Samo zwiedzanie powinno być pełnym, osobistym doświadczeniem, które inspiruje i zachęca do odkrywania treści oraz interpretowania ich w indywidualny sposób.
W przeszłości główny nacisk kładziono na same eksponaty, takie jak obrazy, rzeźby czy historyczne przedmioty, którym towarzyszyły wydrukowane opisy lub narracja odtwarzana z głośników lub w słuchawkach audio przewodników.
Jednak, aby zachęcić prezentowaną tematyką, w szczególności ludzi młodych, którzy na co dzień korzystają z tabletów, telefonów dotykowych, są użytkownikami serwisów streamingowych dających możliwość natychmiastowego wyboru najbardziej interesujących treści, słuchają muzyki z różnych źródeł, konieczne są odpowiednie narzędzia. Potrzebny jest w pełni angażujący przekaz i środki techniczne tworzące tzw. efekt wow.
Nowoczesne rozwiązania wizualne i dźwiękowe pozwalają na przekazywanie treści, które będą lepiej przyswojone przez odbiorców, bardziej zapadają w pamięć j, a przede wszystkim mogą być znacznie pełniejsze, kompletne. Badania prowadzone w obszarze muzeów, wykazały, że w ostatnich latach często zdarzało się, że osoby wychodzące z muzeum, musiały sięgnąć do kieszeni po telefon, uruchomić wyszukiwarkę i samodzielnie wyszukać informacji, których brakowało na wystawie lub były one podane w mało atrakcyjny sposób.
Obecnie goście przestrzeni muzealnych nie tylko patrzą na eksponaty, ale mogą w pełni uczestniczyć w ekspozycji, stając się jej częścią. Są otaczani przez historię i narrację, a każdy z gości może przyswajać prezentowane treści w swoim tempie, bez pośpiechu.
Czy to oznacza, że z muzeów w najbliższym czasie zaczną znikać rzeczywiste eksponaty i będą one trafiały do magazynów? Nie!
Na całym globie znajduje się mnóstwo muzeów do których przyjeżdżają goście z całego świata, aby zobaczyć renesansową rzeźbę, obraz uznanego malarza, grafikę która stała się częścią popkultury, zabytkowy samochód, pojazdy militarne czy efekty wieloletnich prac archeologów. Czy te eksponaty można wyeliminować? Nie i nie powinno się tego robić. Jednak należy pamiętać, że sam eksponat chociaż autentyczny i opowiadający o dziedzictwie przeszłości, bez odpowiedniej prezentacji będzie mało interesujący i nawet może zostać pominięty w gąszczu wielu innych.
Wyobraźmy sobie zatem dwa podejścia do prezentacji antycznej rzeźby w przestrzeni muzeum. W pierwszym z nich, nazwijmy go tradycyjnym, eksponat znajduje się w gablocie, lub na piedestale. Jest podświetlony w odpowiedni sposób (nie tylko wydobywający jego walory, ale również zapewniający, że materiał z którego jest wykonany się nie odbarwi i na jego strukturę nie będzie oddziaływał silny strumień światła). Przy eksponacie znajduje się niewielki monitor na którym prezentowane są dodatkowe treści opowiadające o kulisach powstania rzeźby, historii i geografii miejsca z którego pochodzi. Dodatkowo widoczny jest również wydrukowany opis rzeźby, a z głośników odtwarzana jest zapętlona narracja z podkładem muzycznym.
W drugim podejściu ten sam eksponat znajduje się wciąż w samym centrum przestrzeni. Jednak w momencie, gdy zwiedzający zbliżają się do niego, pojawia się głos narratora, w tle słychać odgłosy wykuwanej w kamieniu rzeźby, rozmowy ludzi stojących przed pracownią rzeźbiarza, głosy kopyt koni przejeżdżających powozów, a wszystkiemu temu towarzyszy projekcja 360 stopni przenosząca nas do miejsca i do czasów w których powstało to dzieło. Od czasu do czasu usłyszymy śpiew ptaków dobiegający z oddali, kroki mistrza dłuta krążącego po swojej pracowni i trzaśnięcia drzwi jego klientów pojawiające się dokładnie w tym miejscu, gdzie zostają wyświetlone drzwi za pomocą projekcji.
Chyba nikogo nie trzeba przekonywać, który sposób prezentacji jest bardziej aktualny, atrakcyjniejszy i spotka się z zainteresowaniem większej liczby odbiorców. Już dzisiaj wielu twórców muzeów i kuratorów wystaw dokłada bardzo wiele starań, aby obrazy, rzeźby czy zabytkowe eksponaty nie były otoczone treściami multimedialnymi, ale aby były one zatopione w immersyjnym środowisku, które trudno wyobrazić sobie również bez odpowiedniego dźwięku.
Więcej informacji TUTAJ
