Michał Miegoń & Adam Witkowski - Dwuja

„Bardzo lubię pracować z Michałem, bo można palić jointy w pracy o 7.30 rano i nikt nie pier..li, że nie wolno. To ważne. A przede wszystkim można się umówić o 7.30 do pracy! Rzecz powstawała bardzo dziwnie i długo. Prawie trzy lata to trwało, tyle że z wielkimi przerwami. Zaraz po debiucie nagraliśmy impro – około 12 kawałków. Potem okazało się, że perka brzmi tragicznie, bo studio Michała to mała klitka, a ja nie umiem grać. No, ale potem w tym samym studiu nagraliśmy perkę do ośmiu kawałków, które powstały na bazie pierwszej improwizacji. A potem zgubiłem tracki wszystkie. Michał wysłał mi stemy z tego, co zostało i zacząłem prawie od zera te kawałki układać, nagrywając perkę na automacie i MPC. Potem żona mi powiedziała, że to jakiś rozp...dol, więc kupiłem bas i dograłem jego partie. No i się to jakoś skleiło jak mogło najlepiej” – wspomina pracę na Dwują Witkowski.

Mimo licznych przygód materiał brzmi spójnie i niebanalnie, choć – jak można się spodziewać – nie jest to raczej lot dla osób ceniących sobie wygodę pierwszej klasy w liniach Arabii Saudyjskiej. Raczej mówimy o paralotni, która nagle dostała się w środek komórki burzowej. Dźwiękowe odpryski niewiadomego pochodzenia mieszają się tu z improwizacjami na perkusję i bas, podczas gdy z tła wyłaniają się drony, frazy generowane przez syntezatory mowy albo odgłosy dogorywającego saksofonu. Dla poszukujących.