Soothe i Spiff to jedyne w swoim rodzaju procesory – nie tylko w aspekcie poprawiania jakości materiału audio, ale także w aspekcie jego kreatywnego kształtowania. Pisaliśmy o tym już przy okazji recenzji każdej z wtyczek. Teraz pokazujemy na konkretnych przykładach, do czego zdolny jest ten niepozornie wyglądający duet.
OEKSound Soothe i OEKSound Spiff to narzędzia o ogromnych możliwościach kreacji brzmienia. I mówimy tutaj o możliwościach właściwie sound designerskich, gdzie procesowanie ma na celu daleko idącą zmianę charakteru dźwięku. Przy tym należy podkreślić, że efekt działania obu wtyczek jest na tyle „muzyczny”, że stanowią one wyborną artylerię producencką. A wydawałoby się, że przecież procesor do wychwytywania i redukcji rezonansów (Soothe) i procesor typu „transient shaper” (Spiff) dedykowane są raczej do bardzo konkretnie zdefiniowanych celów. Nic z tych rzeczy – i Soothe, i Spiff potrafią radykalnie zmienić charakter sygnału audio. Gdy jeszcze użyć obu naraz, to zabawa staje się absolutnie fascynująca...
Poniżej przedstawiamy trzy krótkie filmy z zastosowania Soothe i Spiff. Są to sytuacje kreacji, choć w każdym przypadku cele są nieco inne, podobnie jak uwarunkowania przetwarzanego sygnału. We wszystkich przykładach dominującym elementem jest perkusja, gdyż mocne, rytmiczne sekwencje znakomicie reagują na wtyczki. Ponadto, skupiliśmy się na muzyce o proweniencji elektronicznej, gdyż w tej estetyce warto przynajmniej spróbować pójść z Soothe i Spiffem na całość. W takiej sytuacji radykalne ustawienia włącznie ze specyficznie cyfrowym, ale bardzo ciekawym „posmakiem” jaki zostawia Soothe, gdy ustawimy jego działanie na bardzo głębokim poziomie, potrafią dać niezwykły efekt.
Za przykład posłużyło nam basowo-beatowe nagranie. Operujemy na gotowym miksie, w związku z tym Spiff ustawiony został w trybie „Linear”. Celem było podkreślenie dynamiki miksu i uczynienie go bardziej bezpośrednim i agresywnym. Najsilniej procesujemy okolice 10 kHz, gdzie znajduje się transient rimshota i szybkie shakery. Dzięki Spiffowi szczególnie shakery wyszły do przodu, ale inaczej niżbyśmy wykorzystali do ich podkreślenia klasycznego korektora – po prostu zbliżyły się one do słuchającego bez specjalnego rozjaśniania. Podkreślona góra pasma została zrównoważona podbiciem transientów w niskich rejestrach, gdzie operuje stopa. W niskim środku pasma zredukowaliśmy znacząco podbicie transientów, by nie popaść w „kartonowe” brzmienie.
Stepperowe bębny mają już swój bardzo określony kształt. W brzmieniu są nieco płaskie, jednoplanowe. Agresywne hi-haty i bardzo mocno odzywający się na werblu pogłos sprężynowy brzmią nieco siermiężnie. Żeby złagodzić brzmienie hi-hatów i werbla, któremu towarzyszy specyficzny „plaskiem” sprężyny użyliśmy Soothe. Procesor wyłapuje najbardziej agresywne elementy, nieco wycofuje je i równoważy brzmienie całości. Spiff ustawiony w trybie łagodzącym transjenty ma na celu zredukowanie najsilniej wyskakujących uderzeń. W wyniku jego zastosowania bębny brzmią jakby były zanurzone w niekoniecznie naturalnej, ale bardzo ciekawej przestrzeni.
Potężne, elektroniczne bębny zanurzone w pogłosach, z odzywającymi się co chwilę efektami wysyłkowymi, a do tego ciągnący się za całością filtrowany delay zupełnie nie aspirują do bycia poprawnymi. Tu już nie bawimy się w imitowanie sytuacji akustycznych znanych z rzeczywistości. W tym wypadku mocne ruchy producenckie są nie tyle dozwolone, co po prostu wskazane. Znowu – bębny brzmią, mimo wcześniejszego procesowania, statycznie. Spiff ustawiony w trybie łagodzącym transienty ze szczególnym uwzględnieniem średnicy pasma i okolic stopy oraz z nieco wydłużonym parametrem Decay sprawiają, ze bębny wpadły w głębinę. Sekwencja zbliża i oddala się w sposób rytmiczny, jakby przywoływana i oddalana podmuchami powietrza. Soothe w tym przypadku ma za zadanie wzmocnić efekt osiągnięty za pomocą Spiffa. Szybkie i zwarte uderzenia zostały oddalone tak, by brzmiały jak dochodzące z otchłani.
