Universal Audio Apollo Twin Mk II Quad

Nowy Apollo Twin MkII może już współpracować z obydwiema platformami, pod warunkiem jednak, że podłączy się go za pośrednictwem portu Thunderbolt. Podobnie jak pozostałe Apollo Twin nowy interfejs dostępny jest w wersjach Solo i Duo, z jednym lub dwoma procesorami DSP przeznaczonymi do obsługi wtyczek w formacie UAD-2. Różnica między Apollo Twin a Apollo Twin Mk II polega jednak na tym, że w tym drugim mamy też wersję Quad, co oznacza dwukrotnie większą moc obliczeniową dla wtyczek niż w wersji Duo. Niektóre z tych wtyczek mogą pracować w czasie rzeczywistym, we współdziałaniu z dwoma przedwzmacniaczami interfejsu (tryb Unison), po ich szeregowym zaaplikowaniu. Mówiąc inaczej – już podczas nagrywania np. z mikrofonu, możemy włączyć w tor sygnałowy emulację jakiegoś klasycznego przedwzmacniacza, zapisywać w komputerze dźwięk z jego brzmieniem i jednocześnie słyszeć go w monitorach i słuchawkach z praktycznie pomijalnym opóźnieniem (1,1 ms). Rzecz nie jest nowa, bo dostępna była już w pierwszej wersji Apollo Twin, ale w tym wypadku, jak deklaruje producent, mamy do dyspozycji przetworniki A/C i C/A pochodzące z „dużych” Apollo: 8, 8p i 16.

Apollo Twin Mk II jest klasycznym interfejsem typu desktop, oferującym łącznie 10 wejść i 6 wyjść. Osiem spośród wejść to port cyfrowy ADAT przy próbkowaniu pojedynczym (44,1 lub 48 kHz). Liczba dostępnych wejść ADAT maleje wraz ze wzrostem częstotliwości próbkowania i wynosi 4 przy 88,2/96 kHz lub 2 przy 176,4/192 kHz. Port optyczny może zostać zamiennie wykorzystany w dwukanałowym trybie S/PDIF, ale maksymalne próbkowanie wynosi wówczas 96 kHz. Dwa wejścia analogowe to przedwzmacniacze mikrofonowe mogące współpracować z sygnałem liniowym, a jeden z nich pozwala na podłączenie instrumentów, takich jak gitara lub bas. Wyjścia analogowe to cztery złącza symetryczne TRS 6,3 mm oraz wyjście słuchawkowe. Osoby zainteresowane szczegółowym opisem interfejsu odsyłam do testu wersji Apollo Twin Duo zamieszczonego w EiS 6/2014, który znajdziecie na stronie http://bit.ly/UApollo. Teraz skupmy się na elementach, które pojawiły się w Mk II.

Różnice Universal Audio Apollo Twin Mk II Quad

Pierwsza rzecz jaką zauważymy to inny kolor, ale też niewielkie wgłębienie tuż pod głównym enkoderem. Jak można się spodziewać, jest to mikrofon toru zleceniowego (talkback), pozwalający realizatorowi na komunikację z wykonawcami w studiu lub nagrywanie komentarzy do poszczególnych ujęć. Kolejna rzecz to dwuwierszowy wyświetlacz nad przyciskami funkcyjnymi, który daje wgląd w większą liczbę dokonanych ustawień. Górny rząd wskaźników odnosi się do wejść, a dolny do obsługi monitorów. Znajdziemy tu wyciszanie toru monitorowego realizowane przyciskiem, a nie enkoderem, aktywowanie mikrofonu zleceniowego, przełączanie par monitorów podłączonych do obu wyjść, monofonizacja i przyciszanie odsłuchu.

Pojawiła się opcja FCN (Function), której dedykowany przycisk można przypisać do jednej z trzech funkcji sterowania odsłuchem (Talk, Dim, Alt). Działa ona jednak tylko wtedy, gdy nasz interfejs współpracuje w ramach tego samego systemu z innymi interfejsami Apollo podłączanym przez Thunderbolt. Chodzi o to, aby mieć możliwość obsługi monitorów dla całego naszego systemu z poziomu tego interfejsu, do którego podłączone są odsłuchy.

Wszystkie z wymienionych opcji są w ten czy inny sposób dostępne w poprzedniej wersji Apollo Twin (za wyjątkiem wbudowanego mikrofonu zleceniowego), ale w Mk II mamy możliwość ich bezpośredniej obsługi bezpośrednio za pomocą przycisków w interfejsie, co znacząco ułatwia pracę. Chodzi tu głównie o monofonizację oraz przełączanie i wyciszanie monitorów, które zawsze warto mieć pod ręką.

Universal Audio Apollo Twin Mk II Quad Console

Wraz ze zmianami w sprzęcie pojawiły się też zmiany w oprogramowaniu Console, będącym graficzną powłoką swoistego miksera cyfrowego ukrytego w DSP interfejsu. Console dostępny jest w ramach pakietu UAD Software 9.0.2, zawierającego też wszystkie wtyczki UAD-2 – te, które otrzymujemy z interfejsem lub zakupiliśmy wcześniej, oraz ograniczone czasowo wersje demo wszystkich pozostałych.

Zmiany w mikserze są niewielkie i związane wyłącznie z nowymi funkcjami Mk II, stąd też na pierwszy rzut oka trudno je dostrzec. Pierwsza polega na dodaniu dwóch przycisków w zakładce Show sekcji Sends. Zamiast HP (wyjście słuchawkowe) i Line 3-4 (wyjścia liniowe 3 i 4) mamy obecnie cztery przyciski Cue. Doszły dwa przyciski w sekcji Output (Monitor i Alt 1), a wszystkie te zmiany związane są z możliwością przełączania monitorów z poziomu interfejsu. Generalnie sprowadzają się one do zamiany nazw dotychczasowych torów wysyłkowych Line 3-4 na Cue 1 i Cue 2, a dla wyjść na Alt 1 i Alt 2. W naszym programie DAW jako źródło dźwięku pojawi się też Talkback, czyli sygnał z wbudowanego w interfejs mikrofonu elektretowego dla toru zleceniowego, który możemy obsługiwać z poziomu aplikacji Console.

Jedno się nie zmieniło – Console to wciąż doskonała aplikacja pozwalająca nie tylko na sterowanie odsłuchem, ale też – a może przede wszystkim – na nagrywanie i miks z wykorzystaniem całej potęgi wtyczek UAD-2, które możemy umieszczać w ramach miksera praktycznie gdzie chcemy. Wiąże się z tym jednak nie zawsze intuicyjna obsługa tego systemu. Jeśli ktoś uważa, że wirtualne miksery interfejsów RME, które potrafią mieć znacznie więcej niż 10 wejść i 6 wyjść są skomplikowane, to po pewnym czasie spędzonym z Console będzie musiał uznać, że palmę pierwszeństwa w tym zakresie dzierży jednak Universal Audio. Mnogość okien, okienek, zakładek, opcji i różnych widoków tego samego w gruncie rzeczy elementu może przyprawić o zawrót głowy. Dość powiedzieć, że sama instrukcja obsługi Console liczy sobie 222 gęsto zapisane strony.

Zobacz także test wideo:

Technics EAH-A800 - bezprzewodowe słuchawki z redukcją szumów

Wszystkim osobom dorastającym w latach 70. i 80. minionego wieku należąca do Panasonica marka Technics nieodmiennie kojarzy się z gramofonami oraz doskonałym sprzętem hi-fi.

Universal Audio Apollo Twin Mk II Quad w praktyce

Z czysto praktycznego punktu widzenia bardziej odpowiada mi srebrna płyta czołowa interfejsu, ponieważ na ciemnografitowej kurz jest znacznie bardziej widoczny. Otrzymana przez nas do testów wersja Quad Core jest najwyższą w tej linii produktów Universal Audio, pozwalając na wykorzystanie większej liczby procesorów UAD-2. Ma to szczególne znaczenie jeśli chcemy korzystać z takich narzędzi jak np. Manley Massive Passive, Manley Variable-Mu, Fairchild 670 czy Shadow Hills, które oferując brzmienie oryginałów potrzebują sporo mocy obliczeniowej. Twin potrafi się poddać, a w praktyce nie pozwala na otwieranie kolejnych wtyczek, przy czterech Massive Passive i dwóch Fairchildach. To i tak, zważywszy na cenę sprzętowych odpowiedników, jest oszczędność rzędu stu tysięcy dolarów, ale wiadomo, że czym człowiek więcej ma, tym więcej chce mieć. Posiadając wersję Quad można liczbę wymienionych wtyczek podwoić. Na szczęście zdecydowana większość plug-inów UAD-2 stosowanych w codziennej pracy nie jest tak wymagająca obliczeniowo jak dopracowane w najdrobniejszych szczegółach emulacje kosztownych klasyków, a potrafi brzmieć bardzo przyzwoicie. Z tego też względu mając Apollo Twin Mk II w wersji Quad można obsadzić wtyczkami Universal Audio dość dużą sesję.

Od strony jakościowej wypada odnotować jedynie zmniejszenie poziomu harmonicznych i szumów na wyjściach liniowych o 3 dB (do obecnych -110 dBFS). Pod każdym innym względem to wciąż jest ten sam, najwyższej klasy interfejs audio do zastosowań profesjonalnych i półprofesjonalnych, którego funkcjonalności i jakości brzmienia nikt nie może nic zarzucić.

Podsumowanie