Lewitt LCT140 Air - mikrofon pojemnościowy

Tzw. mikrofony paluszkowe stosowane są tam, gdzie trzeba nagrać jakiś instrument akustyczny. Średnica membrany w zastosowanych w nich kapsułach na ogół nie przekracza 1”, co u niektórych wywołuje wrażenie, że może się pojawić problem z przetwarzaniem basów. Jest dokładnie odwrotnie. Mała, lekka membrana doskonale daje sobie radę z niskimi częstotliwościami. Niewielka średnica sprawia też, że naturalna częstotliwość rezonansowa membrany jest przesunięta wysoko w górę. Jest to istotne, ponieważ przy częstotliwościach, których długość fali jest 4-krotnie większa niż średnica membrany, fala akustyczna oddziałuje na membranę z wyrównaną fazą, a odpowiedź kapsuły spada o 6 dB/okt. wraz ze wzrostem częstotliwości. Sztywność membrany (wynikająca z jej napięcia mechanicznego oraz obciążenia akustycznego z tyłu, kształtowanego przez otwory w elektrodzie stałej) działa odwrotnie: odpowiedź wzrasta o 6 dB/okt. wraz ze wzrostem częstotliwości. W efekcie uzyskuje się wyrównaną charakterystykę, której stopień wygładzenia zależy od budowy kapsuły. Zatem czym mniejsza średnica membrany, tym większa szansa na uzyskanie wyrównanej charakterystyki i spójnej charakterystyki kierunkowej.

Elektretowa kapsuła zastosowana w mikrofonie ma membranę o średnicy 17 mm i nerkową charakterystykę kierunkową.

Jedyny kłopot z kapsułami małomembranowymi to niewielka czułość. W efekcie zachodzi konieczność większego wzmocnienia, co może zwiększyć poziom szumów. Każdy z zastosowanych podzespołów musi zatem pochodzić z najwyższej półki, więc topowe mikrofony paluszkowe potrafią być drogie; np. za DPA 4006 przyjdzie nam zapłacić blisko 9.000 zł. Jak w tym kontekście wygląda produkt firmy Lewitt, kosztujący niecałe 600 zł?

Konstrukcja Lewitt LCT140 Air

Lewitt LCT140 Air ma standardowe dla tego typu mikrofonów gabaryty, ale zastanawia jego niska waga (raptem 66 g), mogąca sugerować, że jego korpus jest z tworzywa. Nic bardziej mylnego – zarówno korpus jak i wewnętrzne chassis są wykonane z aluminium. Płytka główna mikrofonu jest gęsto najeżona elektroniką, w której szczególną uwagę zwraca mikrokontroler MSP430. Po co w mikrofonie układ, będący w swej istocie zminiaturyzowanym komputerem? Użyto go tutaj w bardzo prozaicznym celu – jako elementu sterującego dla trzech przełączników: charakteru brzmienia, filtru HPF i tłumika. Kluczowa okazała się ekonomia – zastosowanie kontrolera wraz z tranzystorami wykonawczymi jest znacznie tańsze niż użycie wielostykowych przełączników. Ponadto znacząco zwiększa trwałość. Lewitt od samego początku słynął z nieszablonowych rozwiązań i tutaj mamy tego najlepszy przykład.

LCT140 Air w praktyce

Elektretowa kapsuła z membraną o średnicy 17 mm ma relatywnie wąską charakterystykę nerkową, zaskakująco spójną aż do 125 Hz, doskonale nadając się np. do ujęć gitary akustycznej nawet w takich wnętrzach, których akustyka jest daleka od doskonałości. Na korpusie znajdują się czytelnie opisane przełączniki aktywujące tłumik 12 dB, filtr HPF 80 Hz oraz korekcję podbijającą pasmo od 5 kHz wzwyż (stąd Air w nazwie mikrofonu). Brzmienie jest bardzo wyrównane, szczegółowe i precyzyjne, a poziom szumów własnych pomijalny, jeśli mikrofon stosowany jest dla źródeł dźwięku oddalonych od niego o nie więcej niż 1-2 m. Przy odległych planach i cichych sygnałach, szumy stają się już bardziej słyszalne, choć i tak nagrany w ten sposób dźwięk pozostaje użyteczny. Na nagraniach demonstracyjnych zamieszczonych na stronie www.media.avt.pl usłyszycie gitarę akustyczną z mikrofonem ustawionym klasycznie – skierowanym na 12 próg i pod lekkim kątem w kierunku pudła rezonansowego. Odległość mikrofonu od instrumentu to ok. 70 cm.

Podsumowanie

Zobacz także test wideo:

Technics EAH-A800 - bezprzewodowe słuchawki z redukcją szumów

Wszystkim osobom dorastającym w latach 70. i 80. minionego wieku należąca do Panasonica marka Technics nieodmiennie kojarzy się z gramofonami oraz doskonałym sprzętem hi-fi.