W starszych procesorach dynamiki granica pomiędzy kompresją a ograniczaniem była dość płynna. Pierwsze urządzenia tego typu określane były mianem wzmacniaczy ograniczających (limiting amplifier), a koncepcja podziału na kompresory i limitery zrodziła się nieco później, już w czasach procesorów VCA. Uznano, że każdy procesor dynamiki mogący pracować ze współczynnikiem kompresji powyżej 10:1 będzie określany jako limiter. Za tym poszło przełączanie trybu pracy i wprowadzanie kolejnych funkcji w zakresie sterowania tłumieniem.
