Czy możliwe jest uzyskanie wiarygodnie brzmiącej sekcji smyczków z wykorzystaniem komputera i przy minimalnych kosztach? Przekonajmy się...
Zakresy dźwięków, jakie można wydobyć z poszczególnych sekcji instrumentów smyczkowych, umożliwiają tworzenie interesująco brzmiących, zachodzących na siebie partii a także aplikowanie różnych technik unisono. Warto jednak pamiętać, że o ile wysokość najniższego dźwięku, jaki można zagrać, jest pochodną budowy i konstrukcji instrumentu, o tyle wysokość najwyższego bardzo często zależy od samego muzyka – wirtuozi potrafią wydobywać znacznie wyższe i czyściej brzmiące tony niż początkujący. Aranżując kompozycję na ogół jednak przestrzega się reguły, aby poszczególne partie utrzymywać w standardowym zakresie dla poszczególnych instrumentów. Jest to szczególnie istotne przy tworzeniu aranżacji w oparciu o biblioteki próbek, zazwyczaj najlepiej brzmiące w typowych rejestrach.
Choć instrumenty smyczkowe są polifoniczne, w tym kontekście, że istnieje techniczna możliwość wydobycia z nich więcej niż jednego głosu w danym momencie, to bez względu na liczbę muzyków, każdy instrument gra pojedynczą linię lub głos. Warto o tym pamiętać podczas programowania, gdy chcemy zachować autentyczność brzmienia i jego zgodność z powszechnie przyjętymi schematami aranżacji.
To prowadzi nas do uwzględnienia dwóch scenariuszy pracy podczas programowania. Pierwszy to programowanie pojedynczych linii oraz ich stopniowa rozbudowa. Drugi opiera się na szkicu akordów stworzonych np. na pianinie lub syntezatorze, a potem ich rozbiciu na pojedyncze partie.
Przyjmuje się, że najmniejszą grupą instrumentów smyczkowych, w oparciu o którą można tworzyć kompletne kompozycje, jest kwartet smyczkowy. Jak sugeruje nazwa, w jej skład wchodzą cztery instrumenty: pierwsze skrzypce, drugie skrzypce, altówka i wiolonczela. Od strony widowni muzycy siedzą w takiej właśnie konfiguracji od lewej do prawej, co warto wziąć pod uwagę przy programowaniu. Dodając kontrabas, uzyskamy kwintet, mając większe możliwości w zakresie bardziej rozbudowanych aranżacji oraz ich ewentualnej transkrypcji do większych składów.
„Jednostką organizacyjną” większą od kwartetu jest orkiestra kameralna. Jako taka, jest wykorzystywana w muzyce klasycznej do grania bardziej rozbudowanych kompozycji, ewoluując z grup muzyków grających w pałacach, na dworach oraz w co zamożniejszych posiadłościach szlacheckich i arystokratycznych. W jej składzie może być przynajmniej ośmiu muzyków, a typowa konfiguracja obejmuje sześć pierwszych skrzypiec, pięć drugich, cztery altówki, cztery wiolonczele i dwa kontrabasy, co daje łącznie 21 wykonawców. W przypadku symfonicznej orkiestry smyczkowej mamy do czynienia z grupą 16 pierwszych skrzypieć, 14 drugich, 12 altówek, 10 wiolonczel i 8 kontrabasów. To oznacza ogółem 60 instrumentów i muzyków, stanowiąc poważne wyzwanie pod względem technicznym i finansowym, gdy przychodzi do nagrań takiej konfiguracji.
Jeśli mielibyśmy programować taką orkiestrę uwzględniając po jednej ścieżce na instrument, to rzecz również byłaby niełatwa w realizacji. Na szczęście większość bibliotek z brzmieniami instrumentów smyczkowych ma już kompletne, nagrane sekcje uwzględniające taki skład. Zatem cała grupa pierwszych skrzypiec, w których jednocześnie gra 16 instrumentów, będzie w naszej aranżacji dostępna jako jedna ścieżka, ponieważ w znaczącej większości muzycy ci wykonują tę samą partię. Korzystając z odpowiednich bibliotek i dostępnych w nich ustawień można z łatwością zaprogramować całą orkiestrę smyczkową na pięciu ścieżkach i z użyciem pięciu instancji samplera. Jeśli natomiast chcesz uzyskać brzmienie kwartetu z czterema pojedynczymi instrumentami, użyj bibliotek lub presetów uwzględniających taką właśnie sytuację, programując partie na czterech ścieżkach/kanałach. Warto pamiętać, że uzyskanie oczekiwanych rezultatów przede wszystkim zależy od możliwości posiadanej biblioteki i od umiejętności wyboru najlepszych zestawów próbek.
