Korzystając z naszego poradnika traktującego o tym, jak przekształcać proste pętle w złożone, ewoluujące utwory, dajesz sobie szansę na to, by tworzyć jeszcze najlepsze nagrania.
Każdy artysta ma unikalny styl, który wpływa na każdą decyzję podejmowaną w studiu – od nagrywania, wyboru brzmień i estetyki przetwarzania, po strukturyzację utworu, aranżację i miks. Jakkolwiek istnieje szereg metod aranżowania, których celem jest przekształcenie pomysłu w gotowy utwór, to nie ma jednego uniwersalnego schematu, który sprawdziłby się w każdym przypadku. Długość nagrania, tempo, gęstość (zarówno w sensie liczby ścieżek, jak i przestrzeni sonicznej, jaką każda z nich zajmuje w miksie), gatunek, przeznaczenie (np. odtwarzanie w klubie lub radiu) i artystyczny smak, to wszystko wpływa na strukturę utworu. W końcu fundamentalnym zadaniem aranżacji jest utrzymanie uwagi słuchacza przez cały czas trwania nagrania. To, jak zostanie to uzyskane, nie ma znaczenia – szczególnie z punktu widzenia odbiorcy.
Gatunek muzyczny to czynnik o ogromnym wpływie na strukturę utworu. Dla przykładu, kompozytor muzyki filmowej, aranżujący ją z wykorzystaniem wirtualnej orkiestry, może użyć nawet setek ścieżek. Podobnie rzecz się ma z twórcą muzyki EDM, który wypełnia nagranie wieloma warstwami brzmień perkusyjnych, syntezatorów itd.; wszystkie one razem współtworzą całkowicie kontrastujące części utworu. Kluczowe znaczenie ma tutaj zagęszczenie poszczególnych instrumentów w miksie, tak pod względem sonicznym, jak i stylistycznym. Aranżacja gładko przepływa pomiędzy kolejnymi sekcjami, zabierając słuchacza w emocjonalną podróż. Oczywista trudność polega tu na tym, aby przejścia pomiędzy tymi sekcjami odbywały się w sposób płynny i naturalny.
Niezważanie na reguły może prowadzić do naprawdę legendarnych wyników, czego najlepszym dowodem jest utwór "Good Vibrations" grupy Beach Boys.
I na odwrót, producent minimal-techno potrafi uzyskać maksymalny poziom napięcia/rozluźnienia oraz zainteresowania słuchaczy, wykorzystując jedynie garść elementów rytmicznych i muzycznych. Klubowo zorientowane gatunki, jak ten, często koncentrują się wokół groove’u perkusyjnego i pętli basowych; towarzyszące im przecinaki, wokalne wrzutki i efekty pomagają pchać utwór do przodu, wzmacniając zasadniczy groove. Gęstość i zmiany nastroju mają tu mniejszą rolę – zamiast nakładania i przeplatania wielu oddzielnych brzmień i warstw aranżacja polega na manipulowaniu i rozbudowywaniu jednego bądź dwóch powtarzalnych tematów. Gdy wrzucisz zbyt wiele dźwięków, cała prostota i efektywność pomysłu muzycznego obróci się w perzynę. Stosuj raczej automatykę, filtrację, zmiany tembru i wariacje rytmiczne, które są doskonałymi metodami na uczynienie najprostszego nawet groove’u interesującym.
Proces aranżacyjny nigdy nie jest procesem „uniwersalnym”. Sposób, w jaki utwór rozwija się w czasie, jest prawdopodobnie najważniejszym aspektem całej jego wymowy; jest też czynnikiem definiującym, który pozwala utrzymać zainteresowanie słuchaczy. Dlatego jedynym sposobem na to, by odnaleźć strukturę, która będzie najodpowiedniejsza dla danego utworu, jest metoda prób i błędów. Nawet jeśli jakiś trik zadziałał w Twoim ostatnim nagraniu, w kolejnym może się zupełnie nie sprawdzić. Jednak zdobywając doświadczenie, integrując metody, jakie zachowały Ci się w muzycznej pamięci, i regularnie ćwicząc proces aranżowania, z pewnością dasz radę wypracować własne techniki aranżacyjne.
I wreszcie, pamiętaj, że najlepsze rezultaty często uzyskuje się działając kompletnie na przekór przyjętym zasadom i wypróbowując rzeczy zupełnie niestandardowe! Doskonałym przykładem strukturalnej wywrotowości w muzyce popularnej jest ikoniczny utwór "Good Vibrations" zespołu Beach Boys – rozbudowane, ewoluujące nagranie, które łamie wszystkie reguły obowiązujące podówczas w muzyce pop i wciąż jest uważane za jeden z najbardziej rewolucyjnych utworów wszech czasów.
