Problem stary jak programowanie bitów: czego byś nie robił, cały czas masz ten sam nudny rytm. Na szczęście współczesne sekwencery oferują mnóstwo narzędzi, które mogą zmienić ten stan rzeczy.
Większa część naszego artykułu odnosiła się do sekwencji melodycznych i rytmicznych, ale – o czym doskonale wiedzą użytkownicy modularów – sekwencery generują nie tylko komunikaty wyzwalające nuty. Wiele sekwencerów w syntezatorach ma oddzielną modulację lub ścieżkę automatyki, a nawet potrafi aplikować sekwencje do wybranych parametrów, jak na przykład częstotliwość odcięcia filtru czy wypełnienie przebiegu prostokątnego, co wprowadza dodatkową warstwę rytmicznej animacji do dźwięku. Jednak tzw. sekwencery parametryczne mają znacznie więcej możliwości. Na szczególną uwagę zasługują w tym kontekście efekty bazujące na sekwencerach, operujące na takich funkcjach jak np. zmiana poziomu wet/dry pogłosu lub delaya dla wybranych kroków sekwencji lub ich grupy, znacząco ożywiająca całą partię. Z rozwinięciem tej koncepcji spotykamy się w takich wtyczkach jak CableGuys ShaperBox, Audiaire Nuxx czy Sugar Bytes Effectrix, które umożliwiają aplikowanie efektów na poziomie pojedynczych zdarzeń poprzez wykorzystanie takich narzędzi jak moduły sekwencyjne czy programowalne LFO.
Specjalistyczne multiefekty są doskonałymi narzędziami pozwalającymi wprowadzić rytmiczną animację do każdego typu partii.
Prostym sposobem na stworzenie rytmu równoległego i ewoluujących paternów jest użycie kilku ścieżek sekwencera z ustawioną różną długością kroków. Tak właśnie jest w przypadku niektórych urządzeń, które pozwalają użytkownikom swobodnie zmieniać tę wartość dla każdej ścieżki. Jeśli długość sekwencji nie dzieli się równo na cztery, w efekcie powstaje patern zapętlający się w cyklu innym niż proste 4/4. Warto zacząć od wypróbowania 16- lub 32-krokowych sekwencji o długości 12 lub 10 kroków. Jeśli indywidualne sekwencje są mocno zróżnicowane, wówczas efekty mogą być przeciętne, ale przy prostszych paternach jest już znacznie lepiej.
W kontekście sekwencerów, zwrot „fraza” najczęściej oznacza partię o długości 16, 32 lub 64 kroków i jeśli Twoja partia ma dokładnie taką długość, wówczas będzie bez przerwy odtwarzana w pętli. Aby wprowadzić zmiany, spróbuj skomasować np. 64-krokową sekwencję akordów z drugą, basową, o długości 48 kroków. Ponieważ obie liczby kroków dzielą się przez 16, sekwencje pozostają w synchronizacji, choć pozycja tej drugiej, czyli partii basu, będzie z każdym kolejnym cyklem zmieniać się względem pozycji akordów. Można też zacząć aranżację od 8-krokowej pętli, dodać do niej 16-krokową, potem 24-krokową, 32-krokową itd.
W zasadzie wszystkie sekwencery dają nam możliwość kontroli kierunku odtwarzania. Najczęściej jest to odtwarzanie do przodu, wstecz oraz do przodu i wstecz w jednym cyklu, ale niekiedy mamy do czynienia z bardziej wyrafinowanymi rozwiązaniami. Arturia KeyStep Pro ma tryb „walk”, w ramach którego sekwencja bazuje na zdarzeniach losowych decydujących o dalszym zachowaniu po osiągnięciu wskazanego kroku (do przodu, do tyłu lub powtórzenia danego kroku). W sekwencerach sprzętowych i programowych można uzyskać podobne rozwiązanie wykorzystując do tego celu LFO, automatykę lub sterowanie za pomocą zewnętrznych komunikatów MIDI, CV/Gate.
Arpeggiatory kojarzą nam się głównie z odtwarzaniem melodii, ale świetnie sprawdzają się także jako sekwencery perkusyjne. Skieruj wyjście z arpeggiatora na wejścia maszyny perkusyjnej lub samplera, konfigurując całość tak, by różne nuty arpeggio wyzwalały odpowiadające im dźwięki perkusyjne. Aplikując do partii arpeggio takie parametry jak swing, bramkowanie długości i velocity możesz uzyskać bardzo interesujące efekty. Ten sposób pracy szczególnie dobrze sprawdza się w przypadku hi-hatu i talerzy. Poprzez odpowiednią kombinację różnych odmian hi-hatu (otwarty, półotwarty, zamknięty) i subtelną modulację tempa arpeggia uzyskasz brzmienie trudne do stworzenia innymi metodami.
