Otaczający świat zaczyna się otwierać i wzywa nas! Skorzystajmy zatem z okazji do zarejestrowania próbek dźwiękowych oraz dokonania nagrań plenerowych.
Te dwie kwestie, nagrania plenerowe i nagrania próbek dźwiękowych, są często traktowane jak jedno i to samo. Jest jednak między nimi zasadnicza różnica. Nagrania plenerowe są dokonywane w otoczeniu naturalnym – na ulicy, w głębokim lesie, wnętrzu kościoła – kiedy nagrywający staje się obserwatorem. Próbki dźwiękowe to z kolei nagrania dźwięków wydawanych przez obiekty niemuzyczne, niebędące instrumentami muzycznymi, dokonane z pewnym zamysłem i zamiarem wykorzystania ich w kontekście muzycznym. Najbardziej konkretnym ich przykładem jest styl musique concrète. Należy po prostu postrzegać otaczający nas świat jako gigantyczny, nieustannie ewoluujący syntezator modularny o nieskończonej liczbie wyjść – punktów w czasie i przestrzeni. Sygnały te może zarejestrować każdy z nas, korzystając np. z przenośnego rejestratora.
Choć tak jak w przypadku syntezy modularnej, większość tego typu brzmień jest nieciekawa, to nigdy nie wiadomo, czy przypadkiem nie natkniemy się na prawdziwą soniczną żyłę złota. Pozyskane dźwięki mogą stać się materiałem źródłowym, który da się spożytkować przy tworzeniu rytmów, w syntezie opartej na samplach, pracach postprodukcyjnych i tak dalej. Bogactwo tembrów i (nie)harmonicznych struktur, z jakimi spotykamy się poza światem barw muzycznych, może stanowić budulec dla (poli)rytmicznych pętli, dźwięków podatnych na rozciąganie/przestrajanie czy też impulsów do pogłosów splotowych. Brzmi to banalnie, ale jedynym ograniczeniem jest tu nasza wyobraźnia.
Poza paroma wyjątkami, nagrań plenerowych dokonuje się przy użyciu przenośnych rejestratorów. Profesjonaliści korzystają z najwyższej klasy kosztownych urządzeń nagrywających, mikrofonów typu shotgun i osłon przeciwwietrznych. Osoby, które dopiero stawiają swoje pierwsze kroki w tej dziedzinie też mają do wyboru szereg opcji – od ręcznych rejestratorów stereo Zoom (pod względem stosunku cena/jakość H1N nie ma sobie równych), Tascam, Roland czy Sony, po kompatybilne z telefonami/tabletami mikrofony IK Multimedia, Røde, Sennheiser i Shure. Z kolei ci, którzy posługują się cyfrowymi kamerami albo lustrzankami, mogą je wyposażyć w mikrofony zewnętrzne (tych samych, wspomnianych wyżej producentów). Jedna uwaga: pamiętajcie o dokupieniu osłony przeciwwietrznej. Bez niej nie uda się żadne nagranie plenerowe.
Otaczający nas świat jest wypełniony tyloma rozmaitymi dźwiękami, że może być trudno zdecydować, od czego zacząć. Jeśli poszukujesz konkretnego dźwięku, możesz poszukać go na zewnątrz lub we własnym domu, ale powinieneś mieć na uwadze dwie rzeczy. Po pierwsze, pozbawiony wizualnego odniesienia dźwięk może nie mieć odpowiedniej wymowy, być może więc konieczne będzie znalezienie takiego o bardziej sugestywnym charakterze, niekoniecznie wynikającym z naszego wyobrażenia o tym, jak dany obiekt powinien brzmieć. Po drugie, należy pamiętać, że niecodzienne, niespodziewane dźwięki, których można byłoby użyć w kolejnych projektach, mogą pojawić się w każdej chwili.
Jakkolwiek wiele tego rodzaju brzmień nie wymaga zbyt głębokiej obróbki, to zdarzają się i takie, które należy wyłuskać z ich naturalnego otoczenia. Dokonując podsłuchu sygnału z mikrofonu(ów) dobierz odległość i kąt względem różnych, wydających dźwięk obiektów wokół Ciebie. Zwróć uwagę na to, jaki wpływ na owe dźwięki mają odbicia od pobliskich powierzchni. Skierowanie mikrofonów ku nim pozwoli zmaksymalizować przestrzenność nagrania. Jeśli jednak jest to niewskazane, użyj własnego ciała lub innych przedmiotów, blokując drogę falom dźwiękowym rozchodzącym się od nagrywanego obiektu.
Niezależnie od tego, czy nagrywasz jakiś obiekt, manipulując nim, by uzyskać żądany dźwięk, czy też dokonujesz nagrania „w terenie”, zbadaj elementy otoczenia, które mogą wpływać na brzmienie, takie jak szczeliny w ścianie czy też podłoże leśne pokryte mchem. Odkrywanie nowych i niespodziewanych pejzaży dźwiękowych pobudza wyobraźnię i buduje doświadczenie, których żadne planowanie nie jest w stanie zastąpić.
Tradycyjne umiejętności w zakresie pracy w studiu nagrań są bardzo cenne i w kontekście niniejszego artykułu bardzo przydatne. Zwłaszcza jedna złota zasada: używaj uszu. Kluczowa różnica polega na tym, że nagrywasz obiekty, które nie zostały stworzone z myślą o wytwarzaniu dźwięków, i to w warunkach, które mogą Ci to zadanie utrudnić. Na domiar złego do swojej dyspozycji będziesz miał mniej narzędzi, którymi mógłbyś rozwiązać potencjalne, związane z tym problemy. Istnieje jednak kilka reguł, których przestrzeganie zapewni Ci ciągłą gotowość do nagrywania, zaś sam jego proces zaowocuje w przyszłości, rozwijając u Ciebie umiejętności, które będziesz mógł zastosować również podczas sesji studyjnych.
1 Otwarte uszy i umysł
Wiele dźwięków wchodzi we wzajemne interakcje, które mogą wcale nie być oczywiste. Ucz się słuchania analitycznego, śledzenia zmian wysokości dźwięków ciągłych i wyodrębniania pasm częstotliwości w bardziej złożonych pejzażach dźwiękowych.
2 Kultura nagrywania
Milczenie jest złotem. Zminimalizuj szelest odzieży, przełącz telefon w tryb samolotowy, zainwestuj w dobrej klasy zawieszenie mikrofonu i osłonę przeciwwietrzną, a do tego staraj się nie oddychać zbyt głośno.
3 Niezbędna nadmiarowość
Aby wyizolować żądany dźwięk z szerszego obrazu sonicznego, nagraj jak najwięcej odgłosów samego tła, co da Ci materiał roboczy dla algorytmów odszumiających, pozwalając na analizę zakłóceń przed ich odfiltrowaniem.
4 Plan awaryjny
Zanim oddasz się przyjemności edycji, zapisz oryginalne nagrania w folderze zapasowym, tak na wszelki wypadek.
5 System kodowania
Nadawanie opisowych nazw i przechowywanie notatek ma ogromne znaczenie w kwestii archiwizowania nagrań terenowych i próbek dźwiękowych. Powinny zawierać takie dane jak miejsce, urządzenie rejestrujące, źródło i data nagrania. Stwórz swój własny system kodowania, szczegółowo opisany za pomocą dołączonego pliku tekstowego.
Wstępna edycja dokonanych nagrań ma na celu usunięcie nadmiarów, ułatwienie archiwizacji i zminimalizowanie objętości przechowywanych danych. W wyniku nagrań plenerowych powstaje wiele dużych plików, które zajmują przestrzeń dyskową, tracąc przy tym swój kontekst. Takie materiały po otwarciu w edytorze wyglądają wręcz zniechęcająco, gasząc naszą kreatywność. Oprócz zalecanych zabiegów w zakresie zarządzania plikami, przygotuj surowe nagrania do dalszej edycji. Jak pokazano poniżej, pozbycie się niechcianego szumu i zakłóceń może być dobrym punktem wyjścia do dalszej obróbki i jednocześnie zmniejsza rozmiar plików do archiwizacji. Podczas pracy z edytorem używaj znaczników identyfikujących poszczególne fragmenty, opatrując je stosownymi opisami; podziękujesz sobie za to na dalszym etapie pracy. Znaczniki możesz wykorzystać także w programie DAW, ale staraj się minimalizować rozmiary plików, zapobiegając marnotrawieniu pamięci i skracając czas dostępu do dysku.
1.
Aby przystosować 30-sekundowe nagranie topniejącego lodu do potrzeb standardowej edycji i przetwarzania, należy oznaczyć i usunąć wszelkie zakłócenia (przesuwanie mikrofonu, kaszel itp.) o poziomie powyżej średniego, co pozwoli zachować jednolity poziom całości.
2.
Nagranie to ma niewielką zawartość tonalną/niskoczęstotliwościową, zatem prosty proces oczyszczania nie pozostawił żadnych wyraźnych artefaktów. Drugi przebieg pozwoli pozbyć się zakłóceń znacznie szybciej niż poprzez skrupulatne wycinanie niepożądanych fragmentów. W rezultacie materiał audio jest bardziej wyrównany.
3.
Ostatnim krokiem przed archiwizacją/edycją powinno być znormalizowanie nagrań. Materiał ambientowy po zwiększeniu poziomu szczytowego może zabrzmieć jak szum lub zakłócenia, zatem jego normalizacja do -12dBfs zapewni właściwy zapas dynamiki przy odsłuchu i przetwarzaniu. Materiał bardziej dynamiczny normalizuj w zakresie od -9 do -6 dBfs.
Poprzednia
Pasaż
