Te dwa monitory, które stoją na Twoim biurku lub konsolecie w studiu nagrań, mogą się okazać znacznie potężniejszym narzędziem do produkcji muzycznej niż do tej pory sądziłeś.
Chcesz uzyskać ciekawie brzmiące nagrania stereo? A może wypróbować nowe metody rejestracji mikrofonowej? Oto sprawdzone w praktyce konfiguracje.
Choć często można zobaczyć pojedyncze mikrofony przy każdym z instrumentów zestawu, to cały „smaczek” brzmieniowy bębnów akustycznych bierze się z mikrofonów overhead (ustawionych nad zestawem) lub z mikrofonów ambientowych. Dla zachowania najlepszej możliwej kompatybilności mono w charakterze mikrofonów overhead zastosuj parę XY ustawioną około 1 metr nad kotłami. Położenie mikrofonów warto dokładnie określić słuchając sygnału przez nie zbieranego. Dla uzyskania szerszej przestrzeni można użyć pary pojemnościowych mikrofonów nerkowych lub wszechkierunkowych w konfiguracji AB, a jeśli zamierzamy stłumić zbyt ostre brzmienie talerzy, użyjmy mikrofonów wstęgowych o charakterystyce ósemkowej. Dysponując dobrze brzmiącym pomieszczeniem zastosuj dowolną parę stereo ustawioną w pewnej odległości od bębnów - tutaj na pierwszym planie widzimy lewy z pary mikrofonów ambientowych.
Tzw. przeszkadzajki lub perkusjonalia bardzo zyskują na brzmieniu, gdy nagrywamy je stereofonicznie, choć tu też kompatybilność mono jest kluczowa. Pokazana na zdjęciu konfiguracja Mid-Side, podobnie jak inne techniki koincydencyjne, sprawdza się zdecydowanie najlepiej, a dla zachowania naturalnego brzmienia mikrofony należy ustawiać w odległości ok. 1 metra od instrumentów.
Nagrania fortepianu to zawsze kompromis między akustyką pomieszczenia, dźwiękiem bezpośrednim i zachowaniem odpowiedniego balansu stereo. W przypadku ballad, jazzu lub muzyki klasycznej zacznij od ustawienia mikrofonów poza obrysem korpusu, kierując mikrofon (w tym przypadku mikrofon Mid w konfiguracji Mid-Side) pod pewnym kątem na struny. W muzyce pop i rock, w przypadku której odpowiednie omikrofonowanie z reguły bywa trudniejsze, otwórz klapę jak najszerzej, a jeśli to możliwe, zdejmij ją całkowicie. W takich sytuacjach najczęściej wykorzystuje się parę koincydencyjną (lub jak najbardziej zbliżoną do takiej konfiguracji) w odległości ok. 30 cm nad strunami, na wysokości środka klawiatury. Odpowiedni ton dobieramy zbliżając lub oddalając mikrofony od miejsca uderzenia młoteczków. W przypadku pianina zazwyczaj korzysta się z trzech opcji: mikrofon nad instrumentem z otwartą pokrywą, mikrofon z tyłu, przystawiony do ramy lub mikrofon przystawiony bezpośrednio do strun po wcześniejszym zdjęciu pokrywy przedniej.
1.
W przypadku gitary akustycznej sprawdza się większość standardowych technik omikrofonowania, ale tu pokażemy nieco inne podejście. Pierwszy mikrofon ustawiamy tak jak w typowej konfiguracji mono, kierując go na miejsce połączenia szyjki z korpusem. Powinien to być dobrej klasy mikrofon pojemnościowy, oddalony od instrumentu o 20-30 cm.
2.
Kąt ustawienia mikrofonu dobieramy tak, by zachować optymalny balans między strunami wiolinowymi a basowymi. Drugi mikrofon - pojemnościowy, o charakterystyce nerkowej - ustawiamy nieco nad instrumentem, na wysokości ramienia wykonawcy, kierując go na mostek gitary.
3.
Sygnały z mikrofonów nagraj na oddzielne ścieżki, ustawiając je podczas miksu w panoramie tak, by uzyskać optymalną dla Twoich zastosowań stereofonię. Choć nie jest to standardowa technika stereo, i nie trzeba wykorzystywać dobranej pary mikrofonów, to daje ona zaskakująco interesujące efekty brzmieniowe.
Statyczne panoramowanie jest użyteczne w sytuacji, gdy chodzi o pozycjonowanie elementów w konkretnych miejscach sceny stereo, ale źródła dźwięków, z jakimi mamy do czynienia na co dzień, rzadko kiedy znajdują się w jednej pozycji - przemieszczamy się albo my, albo one. Emulacja tych zjawisk ma zatem sens, a ponadto wprowadza do naszych produkcji efekt ciekawej animacji.
Wszystkie programy DAW pozwalają na kreślenie lub nagrywanie zmian parametrów na linii czasu, w tym także pozycji w panoramie, ze wskazaniem węzłów, w których nastąpi zmiana, i kierunku jej realizacji. Dla przykładu, zastosuj automatykę do zmiany pozycji efektu dźwiękowego, z szybkim przejściem od lewej do prawej. Można też umieszczony centralnie dźwięk przesunąć do kanału lewego z jednoczesnym wprowadzeniem nowego dźwięku pojawiającego się w kanale prawym i przemieszczającego się do środka, co zazwyczaj daje bardzo ciekawy efekt płynnego ruchu w scenie stereo.
Narzędzia do automatycznego panoramowania, znane jako auto-panery, zmieniają poziom sygnału dla kanału lewego i prawego z wykorzystaniem modulacji poprzez LFO (generator wolnych przebiegów). Proste wtyczki tego typu mają trzy podstawowe regulatory: Amount lub Mix, który definiuje poziom modulacji; Shape - określający kształt fali modulującej (zazwyczaj sinus, piła lub prostokąt); oraz Rate, który determinuje szybkość modulacji wyrażoną w milisekundach/sekundach lub w wartościach muzycznych, z synchronizacją do tempa DAW.
Bardziej zaawansowane wtyczki auto-pan, takie jak Cableguys PanCake czy Xfer Records LFOTool, pozwalają kreować własne przebiegi modulujące i definiować sposób przemieszczania się dźwięku w panoramie. Zastosowanie automatycznego panoramowania w odniesieniu do dźwięków efektowych lub innych „brzmieniowych smaczków” może mieć różny charakter. Wypróbuj zsynchronizowany z tempem projektu efekt auto-pan do wprowadzenia animacji dla powtarzających się dźwięków hi-hatu lub instrumentów perkusyjnych. Dla uzyskania mniej przewidywalnych efektów wyłącz synchronizację do tempa, definiując czasy modulacji w milisekundach lub hercach.
1.
Użyjemy teraz automatyki i automatycznego panoramowania do ożywienia statycznego miksu. Z płyty DVD lub materiałów online załaduj do DAW projekt w tempie 120 BPM. W naszym przypadku bazuje on na pętli z szesnastkowym hi-hatem, pętli basu, padu, gitary oraz gitary basowej.
2.
Na początku wprawimy w ruch naszą pętlę hi-hatu. Choć można tego dokonać za pomocą automatyki w programie DAW, to użycie wtyczki auto-pan będzie znacznie łatwiejsze i pozwoli zachować większą precyzję przy synchronizacji z tempem projektu. Włącz na ścieżce hi-hatu wtyczkę Cableguys PanCake 2 (www.cableguys.com).
3.
W domyślnym ustawieniu, PanCake 2 zmienia pozycję w panoramie raz ma dwa takty, w synchronizacji z projektem w DAW. Zmień LFO Rate na 1/8. Teraz alternatywne hi-haty w naszym szesnastkowym rytmie szybko przemieszczają się między kanałami. Wybierz odpowiadający Ci kształt LFO - w naszym przypadku jest to przebieg trójkątny, ale możesz też narysować własną krzywą.
4.
Dodamy teraz szybkie automatyczne panoramowanie do monofonicznej partii padu. Włącz na jej ścieżce wtyczkę PanCake 2, zmień Rate na Hertz Synced, a następnie ustaw częstotliwość 9,5 Hz, by wprowadzić efekt „migotania”. Choć brzmi to ciekawie, to okazuje się, że syntezator nachodzi na partię gitary, która jest ustawiona w lewym kanale.
5.
Ograniczymy zakres panoramowania padu do prawej strony przestrzeni stereo. Włącz bezpłatną wtyczkę A1StereoControl (www.a1audio.de), umieszczając ją za PanCake 2. Ustaw Stereo Width na 50% i Pan w okolicach R55. Zakres panoramowania zawęzi się do obszaru między prawym kanałem a środkiem, co pozwoli uniknąć kolizji z brzmieniem gitary.
6.
Na końcu wprowadzimy dodatkową warstwę panoramowanego padu, automatyzując Pan we wtyczce A1StereoControl. Wykreśl pokazaną na ilustracji krzywą automatyki, która będzie powodowała wolne zmiany wartości od ok. R30 do R80, co wprowadzi więcej ruchu po prawej stronie miksu, pozwalając grać gitarze we własnym miejscu sceny stereo.
Pasaż
